[easy_image_gallery]
Το 1ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων Αιγίου συμμετείχε στην εκδήλωση του Φιλοπροοδευτικού Συλλόγου ”ΑΙΓΙΕΥΣ” Αιγίου, με αφορμή την αναβίωση προσφυγικών παιχνιδιών της Μικράς Ασίας, γνωρίζοντας παράλληλα και την ιστορία της εποχής. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο Του Λαζάρου, στην αίθουσα τελετών του 3ου Γυμνασίου Αιγίου, η οποία περιελάμβανε σχετικά βίντεο αναπαράστασης των παιχνιδιών, με παράλληλη εξιστόρηση των συνηθειών και γεγονότων της Μικράς Ασίας.
[spacer][/spacer]
[spacer][/spacer]
Το Σύστημα δια της Αρχηγού Αγέλης Λυκοπούλων κας. Σπηλιωτοπούλου Φαίης, αναφέρθηκε και εξιστόρησε, ιστορικές στιγμές των Ελλήνων Προσκόπων της Μικράς Ασίας, τις οποίες παραθέτουμε παρακάτω και αξίζει να διαβάσετε…!!!
[toggle title=”Η ομιλία…“]
Ο ΠΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ, που ο θεμελιωτής του Ρόμπερτ Μπάντεν-Πάουελ ονειρεύτηκε ως πηγή αγάπης προς τον πλησίον και την πατρίδα, αντιπροσωπεύθηκε με σύντομο χρονικά αλλά πανάξιο τρόπο στη Μικρά Ασία, στην Πόλη και στην Ανατολική Θράκη. Δυστυχώς, τις δύο αυτές αγάπες τους, οι Μικρασιάτες Έλληνες Πρόσκοποι και Προσκοπίνες τις πλήρωσαν πολύ ακριβά, γράφοντας από το 1919 ως την καταστροφή του 1922, στο Αϊδίνι, στην Κάτω Παναγιά και στα Σώκια της Ιωνίας, μερικές από τις ηρωικότερες και πιο αιματηρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού Προσκοπισμού. Τα αδικοχαμένα αυτά γενναία παιδιά ανήκουν επίσης στον χώρο των νεομαρτύρων του χριστιανισμού, μια και βρήκαν τραγικό θάνατο αρνούμενα να αλλαξοπιστήσουν.
Η πρώτη επίσημη εμφάνιση του Ελληνικού Σώματος Προσκόπων, που ιδρύθηκε από τον Αθανάσιο Λευκαδίτη στην Αθήνα το 1912, έγινε στη γιορτή των “Ανθεστηρίων”. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μούδρου (31/10/1918), ο Αρχηγός των Προσκόπων Αλεξανδρείας Ευάγγελος Ιωαννίδης εγκαταστάθηκε στη Μικρά Ασία και μαζί με τον Γ. Παπαδημητρίου ίδρυσαν εκεί Προσκοπικές Ομάδες, βοηθούμενοι από τον πρόεδρο του Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου Δημ. Δάλλα, τον Δημ. Αγγελομάτη και τον Αλέκο Φωτιάδη.
Τον Φεβρουάριο του 1919 έφτασε στη Σμύρνη ο τότε Γενικός Έφορος του Προσκοπισμού Κων. Μελάς. Μέσω επαφών με τοπικούς παράγοντες, η ομάδα σχημάτισε την Περιφερειακή Επιτροπή διορίζοντας ντόπιους Εφόρους. Ιδρύθηκαν έτσι πολλές Ομάδες, εκατοντάδες νέοι της Σμύρνης και περιχώρων εντάχθηκαν στο Σώμα Ελλήνων Προσκόπων και με μεγάλο ενθουσιασμό βοηθούσαν όπου χρειαζόταν. Συμμετείχαν σ’ όλες τις εθνικές, θρησκευτικές, αθλητικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις (εράνους) και, με την άφιξη του ελληνικού στρατού στην Ιωνία, τα άξια αυτά παιδιά βοήθησαν πολύπλευρα. Εξήντα πέντε Ομάδες Προσκόπων υπήρχαν τότε στη Σμύρνη και σε κωμοπόλεις του νομού της. Εργάζονταν ως αγγελιαφόροι, διερμηνείς, γραφείς, οδηγοί και τραυματιοφορείς κι απέσπασαν τον θαυμασμό όλων. Υποστηριζόμενοι από τον μαρτυρικό μετέπειτα μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, τον Απρίλιο του 1920, τύπωναν δικό τους περιοδικό, τον “Πρόσκοπο της Ιωνίας” και είχαν τον δικό τους ύμνο που μελοποίησε ο συνθέτης Δημ. Μιλανάκης σε στίχους Μιχ. Αργυρόπουλου. Μα, η τόσο σημαντική και αναγκαία για τον ελληνισμό τότε δράση τους, οδήγησε τα ικανά εκείνα παιδιά κατευθείαν στο στόμα του λύκου. Οι Τούρκοι εξαγριώθηκαν με τα “Προσκοπάκια” και διέπραξαν εναντίον τους αποτρόπαια εγκλήματα, που γράφτηκαν με βασανιστήρια, βιασμούς και αίμα στο θλιβερό βιβλίο της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Τρεις κυρίως κωμοπόλεις της Ιωνίας, το Αϊδίνι, η Κάτω Παναγιά και τα Σώκια έγιναν μάρτυρες των φρικτών κακουργημάτων που διέπραξαν οι Τσέτες εις βάρος των αθώων αυτών παιδιών, τα οποία κατασφάχτηκαν, βασανίστηκαν κι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ματωμένα χώματα μέσα στη φρίκη του πολέμου της Μκρασίας και της απανθρωπιάς του δυνάστη. Αυτά τα παιδιά δεν πρόλαβαν να ενηλικιωθούν ποτέ. Βρέθηκαν μέσα στο μάτι του κυκλώνα, τα περισσότερα σφαγιάστηκαν και λίγα ίσως σύρθηκαν στην αιχμαλωσία προς τα βάθη της Ανατολής όπου και χάθηκαν οριστικά τα ίχνη τους.
Τον Ιούνιο του 1919 υπήρχαν στο Αϊδίνιο τρεις Προσκοπικές Ομάδες. Ο ελληνικός στρατός μόλις είχε απελευθερώσει την Πόλη και είχε εγκαταστήσει μικρή φρουρά, όταν στις 15 Ιουνίου πολυάριθμες ορδές άτακτων Τούρκων επιτέθηκαν εναντίον της φρουράς. Οι Πρόσκοποι παρέμειναν στο πλευρό του στρατού και του αλλόφρονος πληθυσμού και προσέφεραν παντός είδους υπηρεσίες. Οι επιδρομείς, μετά την ηρωική έξοδο της μικρής ελληνικής φρουράς, προέβησαν σε αγριότητες και σφαγές και όσοι Πρόσκοποι δεν σφάχτηκαν συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν έξω από την πόλη. Εκεί οι Τούρκοι απαίτησαν από τον ηρωικό Έφορο Νικ. Αυγερίδη και τους Προσκόπους να απαρνηθούν την πίστη και το έθνος τους και, όταν αυτοί αρνήθηκαν, τους κατασφάξανε με τον αγριότερο τρόπο. Εν μέσω φρικτών βασανιστηρίων οι Έλληνες Πρόσκοποι έπεφταν φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάς!». 31 στελέχη του Προσκοπισμού του Αϊδινίου ήταν τα ηρωικά θύματα της τραγωδίας εκείνης.
Τρία χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 1922, νέα συμφορά έπληξε τους Έλληνες Προσκόπους. Τα Σώκια, μικρή πόλη στον ποταμό Μαίανδρο, ήταν υπό την κατοχή του ιταλικού στρατού, ο οποίος διατάχτηκε να παραδώσει την περιοχή στα ελληνικά στρατεύματα. Οι τούρκικες αρχές είχαν ρίξει εδώ και μήνες στη φυλακή πολλούς Έλληνες, μεταξύ των οποίων και τους Προσκόπους. Μόλις πλησίασε ο Ελληνικός Στρατός, οι Τούρκοι πήραν φεύγοντας και τους κρατούμενους, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στους Ιταλούς. Προσπαθώντας να τους καταδιώξουν έτσι όπως έφευγαν άτακτα, οι Έλληνες στρατιώτες βρέθηκαν μπροστά στα πτώματα 15 και πλέον Ελληνόπουλων των οποίων το μόνο αμάρτημα ήταν η ιδιότητα του Έλληνα Προσκόπου.
Οι επανειλημμένες σφαγές των Ελλήνων Προσκόπων στη Μικρά Ασία προκάλεσαν την αγανάκτηση και τις έντονες διαμαρτυρίες των Προσκοπικών Οργανώσεων σε όλο τον κόσμο και του Τύπου.
Οι υπηρεσίες τις οποίες προσέφεραν οι Έλληνες Πρόσκοποι μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήταν σημαντικές. Για την περίθαλψη των προσφύγων, οι οποίοι κατέφταναν κατά χιλιάδες, οι Πρόσκοποι χρησιμοποιήθηκαν με όλους τους τρόπους και χαρακτηρίστηκαν από τον Τύπο σαν οι φύλακες-άγγελοι των θυμάτων της εθνικής εκείνης συμφοράς. Προσέφεραν υπηρεσίες για την πρόχειρη εγκατάσταση των σκηνών, οργάνωση συσσιτίων και καθαριότητα των συνοικισμών, νοσοκομειακή περίθαλψη, ακόμα και για τη φύλαξη ορισμένων κατασκηνώσεων.
Για τις εξέχουσες αυτές υπηρεσίες των Προσκόπων, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος απένειμε το 1922 στη Σημαία του ΣΕΠ το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α’ Τάξεως.
Παρόλα αυτά, οι Πρόσκοποι δεν έκαναν και δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από την Υπόσχεση που δίνουν και τηρούν: «Υπόσχομαι στην τιμή μου, να εκτελώ το καθήκον μου στο Θεό και την Πατρίδα, να βοηθώ κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση, και να τηρώ το νόμο του Προσκόπου».[/toggle]
[spacer][/spacer]
Ευχαριστούμε την κα. Καβούνη Μαρία, Πρόεδρο του Συλλόγου ”ΑΙΓΙΕΥΣ” για την τιμή, που μας έκανε να μας συμπεριλάβει στην ιστορική αυτή εκδήλωση.